Mijn pi-pianoleraar

Je hebt mensen die nooit een fout maken bij het
pianospelen.
Mijn pianoleraar was ook zo iemand. Ik vroeg hem eens:
"Hoe krijgt u dat
toch
voor elkaar om nooit een fout te maken bij het
pianospelen?"
"O", zei hij, "om eh, om n-nooit een f-f-fout te maken
bij bij eh, bij het
pianospelen,
is eh, is eh, volgens mij een k-kwestie van eh,
w-w-wanneer je maar eh,
elk
m-moment van de dag dat je vrij bent con-consequent
oefent en je houdt dat
lang
genoeg vol d-dan wordt eh, d-d-dan wordt op den duur
wordt eh,
pi-pianospelen...
n-net zo ge-gemakkelijk als praten"
Hij zei een keer: "Deze deze etude heeft heeft Mozart
Mozart geschreven
geschreven
in Baden Baden". Het rolde er in een keer uit.
Hij vervolgde: "En het is later op-opgedoken in
Nederlands Gui-Gui,
Ne-Ne-Nederlands
Gui, Nederlands Gui, Nee Nederlands Nederlands Gui,
Neder-lands Gui"
Ik vroerg: "Wilt u Nederlands-Guinea zeggen?" Hij zei:
"Ja". Ik zei: "Daar
komt u nooit
Uit".
"Zou je denken?"
"U komt er nooit uit".
"Ik wil het toch graag proberen".
"Nou, gaat uw gang".
Hij probeerde: "Nederlands Gui-Gui, Nederlands-Gui,
Nederlands Gui,
Nederlands
Gui-Guin, Nederlands Guinn-Guinnn, Nederlands Guin
Gui... Nee. Ja!"
Ik vroeg: "Nederlands wat?" Ja, het ging zo verrekte
snel ineens.

Ik liet mijn pianoleraar ooit mijn echoapparaat zien.
"Wat kost zo'n echoapparaat nou eigenlijk?", vroeg
hij. Ik zei: "Ja, zo'n
echoapparaat
kost wel een stuiver". "En hoe werkt dat dure ding
dan?" Afijn, ik liet
hem de werking
zien. "Goh", zei hij, "da-da-daar heb heb heb je toch
niet niet zo'n duur
duur
appa-apparaat voor no- voor nodig?"