Dies irae (dzień sądu)

Ucieczka przed powielaniem schematów
Temat jest dla mnie wciąż otwarty

Przybywa I milczy
A język jego ostry jest jak nóż
Słowa tną zimny lód
Myśli niszczą myśli

Obcy powstali przeciw mnie
Wszystkie te spojrzenia
Wrogość w nich siła I strach
I wielu
Zuchwale mnie zwalcza
Wszystkie zmysły ich
Zmierzają do mej zguby
Zabijają powoli

Chcę już teraz Iść
Plując w twarz zhańbionych
Mówić do nich by zrozumieli

Kiedy wyjdziemy na wydeptane ulice?
Kiedy zapalimy świece w ciemności?
Czy ciągle mamy żyć
W świecie naszych ojców?!