Los fayeos de mayo

Les lluces de la ciudá
llíndienme cabo la mar
hasta la playa balera
onde'l carbón y l'arena
s'abracen una vez más.

El presente queda atrás,
presu del atapecer.
Pasen sieglos nun momentu,
y oigo como nun llamentu
la voz de la soledá.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde,
vistida de sol y orbayu,
traes oro, plata traes
a los fayeos de mayo.

Pente ñubes de robín,
siento l'alma mineral,
trabayada en desengaños,
apagada como'l faro
d'una mar d'escoria gris.

Fatigáu del camín,
engurriáu pol bramar
d'innumerables hibiernos,
suaño los díes eternos,
espierto en nueches sin fin.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde,
esllumando como'l rayu,
risca l'alba d'esmeralda
pelos fayeos de mayo,
pelos fayeos de mayo.

Pente calles de cristal,
trona'l cantu del nordés
con pallabres de poeta,
evocándome una idea,
tresportándome al llugar ...

... onde ñaguo volver,
ente los montes del sur,
onde vuela'l sitiu míu,
onde too tien sentíu,
onde soi quien quiero ser.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde,
endolcada nel to cantu.
Yá relluma la rosada
pelos fayeos de mayo,
pelos fayeos de mayo.

Cuántes promeses traxeras
con aquella primavera
y marcharon col verano.
Llevóme la vida entera
regresar a la to vera
y a los fayeos de mayo.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde,
vistida de sol y orbayu.
Yá ye tiempu que descanses
(so los fayeos de mayo.)

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde,
esllumando como'l rayu.
Risca l'alba d'esmeralda
pelos fayeos de mayo.