Ultiem gevoel

Weet je nog, mijn kleine kraai
Hoe bang je was
Toen ik je met gebroken vleugel
Een lift gaf in mijn schoudertas
Dat ik eenmaal thuis gekomen
Meteen die vleugel spalkte
En hoe koddig je vervolgens
Door de kamer zwalkte
Je werd mijn mede-huisbewoner
Die zich fladderend voortbewoog
Later rust vond op mijn schouder
Onbevangen, oog in oog
En bijna beter, bij het venster
Weet je nog, keek je me aan
Kon ik jou alleen maar troosten
"Nog even... dan laat ik je gaan"

En, dat je dan weer zou vliegen
Almaar hoger vliegen
Om het telkens als nieuw te beleven
Dat ultieme gevoel - het plotseling zweven
Onwetend dat er een dag zal komen
Waarop je al zwevende weg zal dromen
Na een ritueel van cirkels draaien
Tot de wind je zou verwaaien

Even aarzelend dan besluitvol
In de vroege morgenzon
Vloog je uit mijn handen
Ik keek je na, zolang ik kon
Wel gehoopt maar niet verwacht
De andere dag was je er weer
Pikte de restjes van de tafel
Streek je daarna dagelijks neer

Ook vandaag zag ik je komen
En na een korte korte ruimte-dans
Stijlvol uit de hemel vallen
De vleugels keurig in balans
Ik wou dat ik dat kon
Met niks anders aan mijn kop
Dan het fluiten van de wind
En dan weer terug omhoog, hogerop

Ach, als ik toch zo kon vliegen
Ik zou tot de wolken vliegen
En was het zover - tijdens het zweven
Om hoog in de lucht het leven te geven
Zou ik gevoeglijk en zonder schromen
Mezelf al zwevende weg kunnen dromen
Een kwestie van cirkels draaien
Tot de wind je zou verwaaien