De lorelei van buurt yy

Ik weet niet wat het moet beduiden
Dat ik zo ben uit mijn humeur
Ik hoor daar de doodsklokken luiden
Een lijkkoets staat ginds voor de deur
En in de salon daar beneden
Zit snotterend een droevige rij
Verzonken in vurige gebeden
Voor de Lurelei van buurt YY

Hoe ijdel is 't mens'lijke leven
Daar ligt ze dood als 'n pier
Zij is op 't slachtveld gebleven
Van liefde, genot en plezier
Voor 't eerst, nu acht dagen geleden
Had ze in de salon gemankeerd
Toch had ze nog 's avonds beneden
Voor 't open raam gevigeleerd

Daar draagt men de lijkkist naar buiten
Steeds luider klinkt 't snott'rend geween
Madam gluurt bedroefd door de ruiten
Want daar gaat haar broodwinning heen
Eerst wilden de klanten niet komen
Wat zij en haar man ook bedacht
Toen heeft ze de blonde genomen
En die had haar zegen gebracht

Daar gaat ze nu henen, de blonde
De Lorelei van buurt YY
Madam kijkt bedroefd in het ronde
En monstert de snott'rende rij
Graag had zij die allen gegeven
Voor haar, die men grafwaarts daar rijdt!
Ach, waarom verliet zij het leven?
En dat in het drukst van de tijd!

"Ik heb er een schat mee verloren
Nu zij uit mijn huis wordt gerukt
Had zij niet drie weken tevoren
'n Schatrijke vreemdeling geplukt
Wie wist, gelijk zij, te animeren
Als stromen doen vloeien de wijn?
Geen enk'le die voor ouwe heren
Vooral zo aantrekk'lijk kon zijn!"

Zo klaagde Madam en ze schreide
Om 't blondje, zo innig bemind
Van wie ze met droefenis scheidde
Als waar' zij haar bloedeigen kind
Om de hoek ging de lijkkoets aan 't draven
Er waren geen volgkoetsen bij...
Ze werd van armen begraven
De Lorelei van buurt YY!