Kjerkegård ved havet

Sola flyt som gull i disen
der vi styre inn mot land
og finn ly førr nattebrisen
ved ei lun og sørvendt strand

Her gror skjørbuksurt i sanden
lenger opp enn floa når
og fra støa finn eg stien
mot en gammel kjerkegård

På ei stille midnattsvandring
i ei nordnorsk natt i juni
ser eg kors med navn og årstall
mellom reir med egg og dun i

Her går livet mot førrnying
mellom gamle, glømte grave
i en kort og hektisk sommar
på en kjerkegård ved havet

Hit kom de som stormen sparte
her ligg de som gjekk og venta
de som fall førr tæringssotten
de som spanskesjuka henta

På de gamle, morkne merkan
kan eg endå namnan lese
og eg spør meg sjøl: Kem va dem
de som søv her under greset?

Kem va du, Elfrida Angel
som så kort ei liv fekk låne?
Fekk du dansa før du døe
17 år og knapt en måne?

Eller du, Andreas Hansa,
e du av et folk eg kjenne?
Og med handa mot et gravkors
høre eg en båt som lende

Mannemål i sommarkvelden
lyd av tunge åttringsåre
folk som dreg en kjøl mot sanden
løfte opp ei svartbredd båre

Og i sus av nattebrisen
kan eg ane enkegråten
der et likfølge passere
etter stien ifrå båten

E det ekko av en salme?
bibelord til trøst i nøa
vigsla mold mot kistelokket
steg som fjerne seg mot støa?

Synet kverv og tankan klarne
der eg våkne opp av transen
mens en flokk med svarte skarva
segle inn i nattsolglansen

På den gamle kjerkegården
vendt mot ver og vinterstorma
ligg historia begraven
om et folk som havet forma

Her søng vinden sine salme
i en hardfør, arktisk flora
som slår rot og pine næring
av den magre skjellsandjorda.

Men der lys tiriltunge
bak herakleum og karve
som ei helsing til de unge
som en vedhard kyst fekk arve

Og i nord, mot nattsolbrannen
mumle havet sine minna
som en mollstemt orgelfuge
under bratte gråsteinstinda