Krwi zdradzieckiej pohanbienie

Spomiêdzy rzek i lasów
Spowitych mg£y tumanem
Ku chwale dawnych czasów
Znów p£ynie nasza pieœñ

W prastare ojców ziemie
Gdzie kwit£a nasza wiara
Podstêpne wrogie plemiê
Przemoc¥ wnios£o miecz

Lecz dziœ, na zgliszczach domostw przodków naszych
Ku chwale ich pamiêci niezagas£ej
Na nowo wznieœmy orê¯ w górê
Przywróæmy tamtych wieków piêknych pamiêæ

Gdy dzieñ zagaœnie, nadejdzie krawa £una
I w proch i py£ ponownie runie krzy¯a znak
Sztandarem bêdzie nam s£owiañska duma
Germañsk¥ krwi¥ znów sp£ynie leœny trakt

Œmieræ wam - zdradzieckie ¯mije!
A ojców naszych bogom - wieczna czeœæ!
Na grotach oszczepów naszych
Sw¥ zemstê bêdziemy nieœæ!