In de optocht door de tijd

Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
Dan dacht ik dat het nooit voorbij zou gaan
Wist ik zeker: Nu heb ik 't gewonnen
Dit blijft, hier komt geen einde aan

Maar wij zullen altijd afscheid moeten nemen
Want onontkoombaar loopt de wekker af
Je kan niets of niemand voor 't leven claimen
Afscheid van de wieg tot aan het graf

Maar laten wij het afscheid zo verzachten
Dat daar ingebouwd zit van 'tot straks misschien'
Dat als wij elkaar terugzien, we gaan lachen
Met de glimlach van: Ik ben blij je weer te zien

Er loopt een optocht door de tijd
Van de schepping tot de eeuwigheid
En die optocht komt
En dat is gek
Steeds weer op dezelfde plek

En wij lopen mee met het misverstand
Alleen en soms in groepsverband
Op zoek naar het beloofde land

Maar soms, dan is daar iemand bij
Die denkt: Nee, dit is niets voor mij
Die gaat daaruit en stapt opzij
Die maakt zich los en voelt zich vrij

Van alles wat verstikking geeft
Van de grauwe sleur waarin hij leeft
Zodat hij weer een toekomst heeft

Misschien komt hij alleen te staan
Maar overleven is voortaan
Zijn eigenwijze weg te gaan
Zijn optocht door de tijd