Noregsgard

Ein dugal kar fra garden dro
Han fulgte furuas sus
Opp gjennom Åsen grÅstein han bar
Staut hans gange var

SvÜpt i morgengry
Under ein helnorsk himmel
Hans fÜtter traurig vandres hen
Mot sitt mÅl opp pÅ hÜyden

Ein vÔrbitt hand griper sverdet fatt
Og klÜyver den blÅnende skalle
Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat
Ufrender kommer at falle

SÅ stod han der pÅ utkikkstopp
Hans Üyne ei dei kviler
For han sÜkte reint eit syn
Men det ble ein grusom pine

Der blant norges skog og mark
Var fienden og fÔl
Hans grimme sinn skulle vise dem
At norsÜnn han har nok at tÔl

Ein vÔrbitt hand griper sverdet fatt
Og klÜyver den blÅnende skalle
Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat
Ufrender kommer at falle

NorsÜnn tapte noregsgard
For ein Lansikt i¦ hÔr
Stolt han var dan han kom igjen
For Å klÜyve denne sitt sverd