Rómeó og júlía

Upp í risinu sérðu lítið ljós
heit hjörtu fölnuð rós.
Matarleifar bogin skeið
undan oddinum samviskan sveið.

Þau trúðu á drauma myrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu þau.
Fingurnir gældu við stálið kalt,
lífs vökvan dælan söng.

Draumarnir langir runnu í eitt
dofin þau fylgdu með.
Sprautan varð lífið, með henni gátu breitt,
því sem átti eftir að ske.

Upp í risinu lágu ófu sinn vef,
óttann þræddu upp á þráð.
Ekkert gat skeð því það var ekkert ef,
ef vel var að gáð.

Hittust á laun - lék´ í friði og ró
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með
Rómeó, við hlið hans sat Júlía.

Trúðu á drauma-myrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Rómeó - Júlía,
Rómeó - Júlía.

Þegar kaldir vindar haust sins blása,
naprir um göturnar.
Sérðu Júlíu standa bjóða sig hása,
í von um líf í æðarnar.

Því Rómeó villtist inn á annað svið,
hans hlutverk gekk ekki þar.
Of stór skammtur stitti þá bið,
inn á klósetti á óþekktum bar.

Hittust á laun - lék´ í friði og ró
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með
Rómeó, við hlið hans sat Júlía.

Trúðu á drauma-myrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Rómeó - Júlía
Rómeó - Júlía
Rómeó - Júlía
Rómeó - Júlía