Kontyna

Tęsknoty mej źródło nieustannie płynie,
Jej zew niespokojny słyszę jakby w dali
Co rozniecona przed czasem ocali,
Pieśnią zostawię w prastarej Kontynie

Z potęgą niebios, z mocą tej ziemi
Nieznany głos gna od stuleci
Gdy zmierzchu całun purpurą okrywa
Mój wzrok. I wspomnień iskrę nieci
Z nocą nadchodząc, z ciszą przestrzeni
Ich oddechu miesza się z lasu oddechem
I słucham sam jak mrok porywa
Promień tych dźwięków niesiony echem.

Za blaskiem słońca i gwiazd nieznanych,
Pozostających za kresem szlaków
Z dumnych okrzykiem w ostatni bój rusza
I szuka dawnych płomiennych znaków
Roznosząc wici z krwi zapomnianych,
Od wieków błyskawic drogą daleką
Wciąż nienawiścią rozpala ma duszą,
Ten święty ogień oddając wiekom.