Polos camiños de Cangas
A voz do vento xemía:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
A voz do vento xemía:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
Acedos ecos traguían:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
As gaivotas sobre Cangas
Soños de medo tecían:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
Anda un terror de auga fría:
Ai, que soliña quedaches,
María Soliña.
Encontrou algum erro na letra? Por favor envie uma correção clicando aqui!