Madrigal da lúa

Na profundidade do bosque
Non hai sombra que me protexa
Dos perigosos encantos
Da túa branca beleza
Raiña da escuridade
Tortúrasme coa túa presenza
Mentres no meu interior
Transmútase a miña esenza
Oh lúa, paradoxa inmortal!
A túa luz brila nos meus ollos
Pero o teu feitizo corre polo meu sangue e os designios das estrelas guíanme...
Non! a súa voz confúndeme...
Esperto,
A Néboa cúbreme nun leito de musgo
Mentres o recordo dun sono
Golpea a miña conciencia
A loucura abrázame coa súa sonrisa
Cando un reflexo de prata rasga
O meu peito e observo ó meu lado o corpo tendido e o orballo cubre o meu rostro inerte...