O trono de breogán

Breogán, os antergos recordan con orgullo
Os días da túa estadía mortal
As milenarias árbores susurran
O son das heroicas batallas
Breogán, o sangue dos caídos
Cobren as verdes terras da Galiza
Mentres os seus espíritos
Descansan tra-la lúa, tra-las estrelas
Os lobos ouvean na noite dos tempos
Mentres o fío da gadaña sesga a escuridade
Óese un lamento lonxe, no recordo
As bágoas mollan as meixelas dos que amaches
O druida guía o teu tránsito
Polo laberíntico bosque da miña mente
O teu trono recórtase na néboa nocturna
Que cobre o meu tortuoso camiño
Mais a túa sabiduría guiarame
Mentres resoe no meu corazón...
...o teu nome inmortal