Na rraza esotérica do ar invisible

Baixo arcos revirados da anterga sabiduría que no silencio de séculos escuros nos acollen con branca vontade na traza esotérica do ar invisible
Tralas pedras que agochan os segredos
Da néboa que cobre os camiños
De dor entoxicada de mentiras
Esmorece cansa a árbore da vida
Fatal orballo de hipócritas linguas
Que con unllas envelenadas rasgan a pálida pel da que profetiza o Destiño sen retorno ate o Descoñecido Acobillo Eterno
No inmóbil asento de espiñas que se cravan no alento de quen na lúa ve o sagrado circulos concéntricos de mística saudade de quen espera o que ninguén posúe